मनाप्रमाणे जगावयाचे किती छान बेत होते

मनाप्रमाणे जगावयाचे किती किती छान बेत होते;
कुठेतरी मी उभाच होतो... कुठेतरी दैव नेत होते!

वसंत आला पुढे, तरीही सुगंध मी घेतलाच नाही;
उगीच का ताटवे फुलांचे मला शिव्याशाप देत होते?

कुठेतरी पाहिले तुला मी, जरी तुझे नाव आठवेना...
करू तरी काय? हाय, तेंव्हा खरेच डोळे नशेत होते!

असूनही बेचिराख जेंव्हा जगायचे श्रेय जिंकले मी,
कितीतरी लोक आसवांची प्रमाणपत्रेच घेत होते!

जरी जिवाला नकोनकोशी हयात हासून काढली मी
निदान जे दु:ख सोसले, ते सुखात होते! मजेत होते!

बघून रस्त्यावरील गर्दी कशास मी पाहण्यास गेलो?
धुळीत बेवारशी कधीचे पडून माझेच प्रेत होते!

मला विचारू नकोस आता, कुठून हे शब्द आणले मी?
तुझेच आलाप काल रात्री उसासणार्‍या हवेत होते!

रंगुनी रंगात सार्‍या

रंगुनी रंगात सार्‍या रंग माझा वेगळा !
गुंतुनी गुंत्यात सार्‍या पाय माझा मोकळा !!

कोण जाणे कोठुनी ह्या सावल्या आल्या पुढे !
मी असा की लागती ह्या सावल्यांच्याही झळा !!

राहती माझ्यासवे ही आसवे गीतांपरी !
हे कशाचे दुःख ज्याला लागला माझा लळा !!

कोणत्या काळी कळेना मी जगाया लागलो !
अन्‌ कुठे आयुष्य गेले कापुनी माझा गळा !!

सांगती तात्पर्य माझे सारख्या खोट्या दिशा !
"चालणारा पांगळा अन्‌ पाहणारा आंधळा !!

माणसांच्या मध्यरात्री हिंडणारा सूर्य मी !
माझियासाठी न माझा पेटण्याचा सोहळा !!